جاویدالاثر

خبر کوتاه بود اما کتاب ها حرف و ماجرا با خود همراه آورد. خبرگزاری ها از تفحص ۱۳۵ شهید و تشییع پیکرشان نوشتند و ۲۲ شهریور لاله هایی که مفقودالاثر بودند به دامن خانواده هایشان بازگشتند.

خبرنگاری در اینباره قلم زده بود: « از سومار و شلمچه آمده‌اند، از جزیره بوراین و شرهانی؛ قاصدان کربلای پنج و والفجر هشت‌اند که در ماه خون خود را به اینجا به تهران رسانده‌ و سفری را آغاز کرده‌اند که در جریان محرم، ماه سید شهیدان، ادامه خواهد داشت؛ قرار است جای جای این سرزمین را معطر کنند، به اصفهان و شیراز و مشهد و تبریز، ساری، کرمان و کرمانشاه بروند و محرم ایران را معطر به عطر کربلا کنند. آشفتگان عشق‌اند که حالا به قصد آشفته کردن خواب ما قدم در راه گذاشته‌اند. اگر غسل و کفن نمی‌خواهند، عجیب نیست، اینان حتی تشییع هم نمی‌خواستند که تا کنون زیر خاکها آرمیده بودند، این تشییع، تشییع مردگان خودزنده‌پندار است؛ تشییع ماست، تا مردار خویش را در آینه «احیا عند رب» باور کنیم: «کجا شهید بمیرد که ما کفن بکنیم؟/ من و توایم که تشییع خویشتن بکنیم!»

داستان نام های جاوید پایانی ندارد چرا که این سرزمین پشت گرم هزاران هزار پرستوی عاشقی است که در این سال ها جان بر کف بی ادعا رفتند و بسیاری، حتی هنوز تن خاکیشان نیز به آغوش خانواده بازنگشته است.

بر ۱۳۵ لاله وطن سلام و خوش آمد می گوییم و امید داریم هرچه زودتر هویت همگی آنها شناسایی و چشم منتظر و دل داغدار مادران و پدران و همسرانشان را مرحم شوند.